Jace* en Sem

My life… Mirella schrijft.

Een tweelingzwangerschap wordt vaak onderschat. Er zitten veel meer gevaren in zo’n zwangerschap dan je denkt. Vorige week bleek dat al in het blog van Femke. Vandaag lees je Mirella’s verhaal. Naar huis met een maxi cosi en een grafkistje, maar ook de maxi cosi zou volgens alle artsen plaats moeten maken voor een kistje…

Jace en Sem

28 februari, er is alweer een jaar voorbij. En wat voor een jaar. Een heel onzeker jaar, veel verdriet, wanhoop, frustratie, angst, woede, maar ook een jaar met veel geluks momenten.

Vorig jaar zaten jullie nog samen in mijn buik. Speelden jullie samen, voelde ik jullie zo goed. 2 Bedjes stonden al opgedekt te wachten. De kleertjes waren allemaal al gewassen en gestreken, en in de kast mooi weg gelegd. Het was een zwangerschap met veel complicaties maar wat genoot ik ervan! Ik genoot van mijn enorme buik, als ik wou gaan slapen werden jullie wakker en gingen dan flink tekeer in mijn buik. Ik genoot ervan! Ik mis het. Wat zou ik het graag weer terug willen. Mijn grote buik, het geluk wat ik toen proefde maar vooral de onwetendheid die ik toen had. Ik wist niet in wat voor nachtmerrie ik zou belanden.

Twee jongens

Net na kerst 2013 wisten wij het geslacht. Wij zouden de ouders worden van 2 jongens! Dat het om een eeneiige tweeling ging wisten wij al. De namen hadden we met een paar dagen uitgekozen. Baby 1 was Jace en baby 2 was Sem. Het echt gerichte baby shoppen kon beginnen. En wat vond ik dat leuk! Ik kon je vorig jaar niet voorstellen dat ik nu met een brok in mijn keel door de winkels loop als ik langs de new born kleertjes loop, of als ik tweeling setjes zie. Ik wordt dan overladen met verdriet en pijn.

Op 26 februari ben ik jarig en dat vierden wij vorig jaar redelijk groot. Veel mensen wouden komen omdat ze zo benieuwd waren naar mijn buik en hoe het met mij ging. Sem en Jace waren lekker druk. Mijn buik golfde heen en weer. We hebben het zelfs gefilmd zo goed dat je het kon zien. De lach op mijn gezicht was er niet vanaf te krijgen. 2 Dagen na mijn verjaardag (28 februari 2014) ben ik ’s avonds naar het ziekenhuis gegaan. Ik voelde de hele dag al niets. Geen getrappel, geen gedraai, niets. Het was stil. Eenmaal in het ziekenhuis gingen ze met de hartmonitors de hartjes zoeken maar vonden alleen die van baby 2 (Sem). Geen zorgen mevrouw, het komt vaker voor dat we een hartje niet kunnen vinden, we gaan het echo apparaat halen vertelden ze me. De gynaecoloog kwam binnen om een echo te maken. Hij ging meteen bij baby 1 (Jace) kijken en ik zag het al meteen. Hij lag zo stil, zijn hartje klopte niet meer. En baby 2 (Sem) lag kritiek. Omdat het een eeneiige was en de bloedcirculatie in verbinding stond met elkaar had Sem enige tijd zonder zuurstof en bloedtoevoer gezeten waardoor hij erge bloedarmoede had door het overlijden van Jace. Zijn leven hing op dat moment aan een zijden draadje.

Het beeld van Jace zie ik nog elke dag voor me. Het levenloze lichaampje in mijn buik. 26 weken zwangerschap en je glipt zo weg. Het is niet mijn schuld zeggen ze. Maar zo voelt het wel. Ik ben de moeder, ze zaten in mijn buik. Waar het veilig hoort te zijn. En dan sterft Jace in mij. Waarom? Dat is deze dag nog steeds de grootste vraag. Waarom? In het ziekenhuis is ook nooit een oorzaak van het overlijden gevonden.

3 keer op een dag ging ik naar het ziekenhuis voor een echo. Zodat we konden zien of Sem nog in leven was. 2 Dagen zijn wij 3 keer op een dag heen en weer gereden. En elke keer dat we terug thuis kwamen van de echo waarop te zien was dat Sem zijn hartje nog klopte gingen wij thuis een stuk taart eten. Ik had natuurlijk nog zoveel taart over van mijn verjaardag. Heel het weekend zou er visite komen wat we na het overlijden meteen hebben afgezegd. En het is misschien raar. Maar de taart bracht iets positiefs met zich mee in die moeilijke tijd. Bij elke echo had ik hoop dat Jace zijn hartje weer klopte, dat er een wonder was gebeurt. Maar nee. Ik werd geleefd. Ik besefte het nog niet.

Sem zijn hartje bleef kloppen maar bij nader onderzoek bleek dat Sem ernstige hersenbeschadiging aan het overlijden van Jace had overgehouden. Volgens het ziekenhuis was het het beste als we de zwangerschap vroegtijdig zouden beëindigen. Want Sem was zo ernstig beschadigd dat hij buiten de baarmoeder niet in leven zou kunnen blijven. Ik stemde in. De dokters weten het wel. Zij hebben er voor geleerd. Maar in de weken dat we aan het wachten waren op goedkeuring veranderde er iets in mij. Ik was er niet meer zeker van of ik de artsen moest vertrouwen. Ik wou mijn nog levende kind niet kwijt. Na een paar weken kregen wij bericht dat het verzoek wat was ingediend om de zwangerschap vroegtijdig te beëindigen was afgekeurd. De 3 ziekenhuizen in Nederland stemden toe, maar België niet. Die zagen blijkbaar toch iets anders. Maar daar had ik mij toen niet zo in verdiept, in wat België dan anders zag. Ik werd nog steeds geleefd. Ik was alleen met Sem bezig.

Nu was het zo dat als ik ingeleid wou worden dat dat met 37 weken kon. Maar ik besloot dat ik het wou uitlopen. Ik wou mijn kinderen nog zo lang mogelijk bij mij dragen. ( Ja, Jace heeft al die tijd ook nog in mijn buik gezeten.) Ik wou nog van het getrap van Sem genieten zolang het kon. Ik wou niet bevallen want dat betekende dat ik afscheid moest nemen van Sem.

2 mei 2014, 35 weken zwanger

De bevalling kondigde zich aan. Van vrijdagavond tot zondagavond heb ik de weeën zelf opgevangen thuis totdat ik het niet meer uithield. Zondag ’s avonds ben ik naar het ziekenhuis gebracht en ik werd op maandagochtend 5 mei door de ambulance door gebracht naar een academisch ziekenhuis, wat zo was afgesproken. Ik zou daar bevallen. En ja, om 20.01 was Sem geboren, en 4 minuten later kwam Jace. Ik werd overspoeld door geluk en blijdschap toen ik Sem op mijn borst had liggen. Jace heeft heel even bij mij gelegen maar ik kon er niet naar kijken, de ontbindingsfase was al begonnen, voor mij zag hij er eng uit. Maar ik weet dat Jace er precies zo mooi had uitgezien als Sem. Dat is een hele troost.

Sem was er. En het ziekenhuis gaf hem een levensverwachting van maximaal 2 weken. Het kon elk moment over zijn. Hij is niet in de couveuse gegaan omdat hij toch zou sterven, dus geniet van hem zolang het kan zeiden de artsen. Een flesje melk pakte hij niet, dus mochten we het niet meer verder proberen van de artsen omdat we dan zijn lijden zouden verlengen en dat van ons. Hij moest dood gaan. Er zijn geen onderzoeken meer gedaan na zijn geboorte. Na 2 dagen mochten we naar huis, we gingen met een maxi cosi en een graf kistje.

Eenmaal thuis was het heel eng. Sem lag alleen op mijn borst omdat hij zichzelf niet warm kon houden. Alleen via mij. Elke keer afscheid nemen van Sem. Als ik moest plassen nam ik afscheid, als Sem ging slapen nam ik afscheid. Wat een verschrikkelijke tijd was dat. Zo onzeker. Na 5 dagen hebben we Jace begraven. Dat hebben mijn man en ik samen gedaan. Binnen 20 minuutjes waren we weer thuis, omdat ik niet weg wou van Sem. Bang dat hij zou sterven bij iemand anders in plaats van mij. Want dat was wat ik wilde. Als hij zou gaan, dan zou dat in mijn armen zijn. De tijd dat Sem thuis was mochten we hem geen fles geven, alleen sussen met suikerwater.

Toen Sem 8 dagen oud was ging het heel slecht met hem. De huisarts kwam langs en die zei dat Sem binnen een uur zou sterven. Ik moest mijn eigen ademhaling in houden om die van Sem te kunnen voelen. Hij lag zo stil. Hij bewoog niet, ademde heel zachtjes en soms helemaal niet. Maar na een uur krabbelde Sem omhoog en ging het beterder met hem dan ooit. Een wonder werd Sem genoemd door de huisarts. Dit had hij nog nooit gezien. De dood was al ingetreden bij Sem maar Sem had het eruit weten te krijgen. Ik heb Sem nog tot dag 14 suikerwater gegeven en toen ben ik weer een flesje melk gaan proberen. Ik kon het niet meer. Ging mijn kind niet dood aan zijn hersenbeschadiging dan wel aan de honger. Mijn moeder gevoel kwam. Ik gaf hem een flesje melk en die dronk hij helemaal leeg.

Sem is nu bijna 10 maanden oud. Hij is buiten levensgevaar. Hij heeft heel veel beperkingen. En hij heeft een grote motorische achterstand. We weten niet wat de toekomst nog voor ons in petto heeft maar we genieten van elke dag. Als ik naar Sem kijk zie ik Jace. Verdriet en geluk liggen bij mij naast elkaar. Die 2 gevoelens zijn verbonden aan elkaar.

Mirella van Beelen